Ook een doodgeboren kindje heeft een plekje in de familie

Na een vergadering hoorde ik van een collega dat zijn neef en nicht een doodgeboren kindje hebben gekregen. Het raakte hem diep want hij was close met zijn neef. De begrafenis was in besloten kring zonder neven en nichten. Hierdoor voelde mijn collega zich buitengesloten.

“Was het een neefje of nichtje?”, vroeg ik. “Een neefje”, zei hij en zuchtte diep. “Ga je je neef een brief sturen?”, vroeg ik. “Een brief?”, zei hij. “Ja, een brief om je neefje te gedenken en daarmee een plek te geven in de familie. Want hij neemt deze plek in en zijn plek verdient erkenning van allen in de familie. Een brief om je steun toe te zeggen aan je neef en nicht in deze zware tijd.” Nee dat ging hij niet doen.

“Zie je je neef nu als vader of niet als vader?”, vroeg ik na een poosje zwijgen. “God”, zei hij, “Zo heb ik er nog nooit over nagedacht. Ik had hem nog niet als vader gezien en mijzelf niet als achteroom. Natuurlijk ben je ook vader van het kind die niet levend geboren is.”

Je kunt mensen niet buitensluiten, al proberen velen het wel. Iedereen heeft een geboortedatum en die bepaald de plek die men heeft in zijn of haar familie of in zijn of haar gezin. Al onze doden en levenden hebben een plek in een familie of gezin ongeacht of ze wel of niet geleefd hebben in de ogen van anderen.