Opstelling Apartheid Zuid-Afrika maakt veel los

Deze blog vormt een vervolg op de blog “Opstelling over onderdrukking en daarna”. In deze blog wordt verteld hoe er als voorbeeld een opstelling gedaan over het trauma “oorlog” in Nederland, in aanwezigheid van een Zuid-Afrikaans gezelschap. Na alle loskomende emoties kwam het verzoek uit het publiek om ook een opstelling te doen met het Zuid- Afrikaanse publiek.

Opstelling Zuid-Afrika
Een deelnemer vroeg of ze de oefening van zo straks met alle Zuid Afrikaanse deelnemers kon doen. Dit voorstel werd gesteund door de zaal. “Natuurlijk wil ik dat graag doen, maar met jullie toestemming zou ik dat niet hier maar buiten willen doen, kan dat? vroeg ik.

“Hier op de campus is een klein amfitheater. Dit Amfitheater is het centrum van de universiteitscampus en veel studenten zitten daar nu te praten en hun broodje op te eten in de zon. Daar zou ik graag deze oefening willen doen, voor het oog van deze nieuwe generatie. Is dat goed wat jullie betreft?”

Opstelling apartheid mannen tegenover de vrouwen
Als reactie stonden de mannen en vrouwen op en liepen in grote slierten naar het amfitheater en namen plaats op in het centrum daarvan op het gras dat in het midden groeide. Twee lange rijen van mannen en vrouwen stonden even later tegenover elkaar. Mijn tolk en ik stonden er, hand in hand, tussen in. “Mannen” riep de tolk vertalend tegen de lange rij mannen.

“Mannen kijk naar de vrouwen tegen over jullie. Dit zijn de vrouwen die de Apartheid meegemaakt hebben en nog meemaken. Deze dochters van onze volken wonen ver van huis in Townships en wisten tijdens de strijd vaak niet waar hun mannen waren, of ze werk konden krijgen, wat de toekomst was van hun kinderen en hoe het met de familie ver weg ging. Ze hebben geweld en onderdrukking ondergaan. Deze krachtige vrouwen droegen en dragen veel mensen op hun schouders. Mannen toon je respect.”

De lange rij met mannen boog diep en lang en de vrouwen voelden de golf van respect en het raakte hun diep. En op de stenen zitplekken van het theater zaten de studenten te kijken en druk te praten over wat er net gebeurde. “Onze mannen buigen nooit.” was onder andere hetgeen ze met verbazing zeiden.

Opstelling Apartheid vrouwen tegenover de mannen
Toen riep mijn tolk de vrouwen op om naar de mannen te kijken. De mannen die de apartheid, de onderdrukking en het geweld ook hadden meegemaakt, die eerder ook vaak ver van huis waren, ver van vrouw en kinderen, om te werken of om te strijden tegen apartheid. Mannen die hierover moeilijk kunnen praten over wat ze gezien gevoeld en gedaan hebben en die overleefd hebben met hun partner, mannen die willen werken aan een nieuw Zuid Afrika met meer kansen voor hun kinderen. Het is niet makkelijk wat deze mannen mee hebben moeten maken. “Vrouwen toon je respect.”

En de vrouwen bogen in die hele lange rij en de mannen lieten hun emoties zien toen het aankwam. Opnieuw reageerden de studenten die dit zagen en opnieuw hoorde je ze met verbazing zeggen: “Onze vrouwen buigen nooit.”

Vervolgens kwamen één voor één, een vrouw of man naar voren die zijn of haar verhaal vertelden aan de andere sekse. Respectvol werd er geluisterd tot het klaar was. Daarna vertrokken wij met de mannen en vrouwen in groepen naar de eetzaal om elkaar uitgebreid te vertellen wat we nodig vonden om te vertellen. Voor mij en mijn collega’s een ervaring die nu nog op ons netvlies zit.

’s Avonds vroegen de studenten of ze ook deze oefening mochten ervaren. Na de oefening vertelden ze elkaar waarom ze hadden gebogen. Eén studente niet wilde buigen en dat is natuurlijk prima, vroeger wilde ik ook niet buigen, nog niet voor de koningin. Medestudenten respecteerden haar en wilden wel vertellen waarom zij gebogen hadden en dat maakte de avond zeer zeer speciaal.

Vragen over dit blogbericht beantwoord ik met veel plezier. Meer weten over mijn diensten? Neem vrijblijvend contact met mij op of maak een afspraak.