Podiumangst: hoe kom je er vanaf?

Podiumangst. Hoe kom je er vanaf?

Mijn klant heeft een haat-liefde-verhouding met het podium. Elke keer sterft ze duizend angsten als ze zit te wachten voordat ze “op moet”. Ze zou zo graag vrij en zonder angst voor haar publiek willen staan en haar verhaal houden. Haar vraag aan mij, haar coach, is “Hoe kom ik van die angst af”. Ik stel haar voor om de elementen, angst en vrij op te stellen naast haarzelf en publiek.

Angst, vrij, publiek 
Ik schrijf elk element op een papier en vraag haar om deze op de grond te leggen op die plek die voor haar goed voelt. Ze start met zichzelf en daarna met publiek. Zelf gaat ze op haar eigen papier staan en ik op die van ‘publiek’ die ze op een bepaalde afstand van haar heeft neergelegd.Vanaf die positie voel ik als ‘publiek’ mij nieuwsgierig op wat komen gaat. Zij voelt zich oké op haar plek. Dan pakt ze het papier waar ‘angst’ op staat en legt deze rechts van haar en het papier met ‘vrij’ erop links van haar. Vervolgens gaat ze weer op haar ‘eigen papier’ staan. Ze voelt zich nu wiebelig verteld ze en als publiek heb ik de neiging om boe te gaan roepen, hiervoor ben ik niet gekomen.

Boe-geroep vanuit het publiek
Vervolgens gaat ze op het papier staan waar ‘angst’ op staat en herkend onmiddellijk de angsten die ze soms uitstaat. Vragen komen bij haar naar boven zoals: “Wat doe ik hier in godsnaam, ik had ook gewoon thuis kunnen zitten. Wat doe ik mijzelf aan en dit publiek. Ik kan er niks van, ben een looser, wat probeer ik toch verdomme te bewijzen.” Op mijn plek op het papier ‘publiek’ voel ik een soort plaatsvervangende schaamte waar ik niet naar wil kijken. Wat zielig. Wat doet dat mens daar. Ik hoop dat iemand haar snel van het podium haalt.

Groter voelen, kleiner worden
Dan stapt ze van het papier ‘angst’ af en loopt naar het papier ‘vrij’ en gaat daar op staan en voelt naar wat er naar boven komt. Ze gedraagt zich alsof ze alles weet en heeft een kom-maar-op-houding. Ze kan de wereld en het publiek aan met haar kennis. Op mijn publieksplek kijk ik gefascineerd naar wat er over mij heen rolt. Maar na een poosje voel ik mij kleiner worden en ik hoop dat dit podiumavontuur snel voorbij gaat. Wordt moe van iemand die zich steeds groter voordoet waardoor ik mij steeds kleiner en moe ga voelen.

Boeiende gelaagdheid
Mijn klant raakt onzeker en vindt nog steeds dat ze haar angst kan missen als kiespijn en dat het beter kan worden op het gebied vrijheid. Ik vraag haar of ze een experiment aan wilt gaan en ze geeft haar toestemming. Ik vraag haar of ze op beide elementen tegelijkertijd wilt gaan staan: ene voet op ‘angst’  de andere voet op ‘vrij’. Met een papier onder elke voet – ‘angst’ en ‘vrij’ – gaat ze weer tegenover mij staan en ik weer op het papier waar ‘publiek’ op staat. Na een korte periode zegt ze dat ze ‘angst’ niet meer zo erg vindt als ze maar kan steunen op ‘vrij’ als ze dat wilt. En aan de andere kant wordt het leunen op ‘vrij’ zachter omdat ze twijfelen mag wanneer ze dat nodig vindt. Ze heeft de neiging om meer te improviseren om te onderzoeken. Op mijn papier ‘publiek’ voel ik energie en herkenning. Iemand zoals ik durft op het podium dingen te laten zien en steekt het griezelige niet onder stoelen of banken. Deze balans is interessant omdat wat ik zie, steeds meerdere kanten uit kan gaan en dat geeft een gelaagdheid die mij boeit.

Na een korte uitwisseling van plekken zodat ze ook kon gaan ervaren vanaf de plek ‘publiek’ terwijl ik één voor één op de andere papieren voor haar ging staan, sloten we – met een kop thee – het consult. Haar conclusie was dat ze angst niet meer kwijt wilde, dat ze beide elementen omarmde en zich completer voelde op het podium als ze op beide “elementen” stond.