Koptekst van een Blog

Systeem weeskinderen verlangt naar erkenning

Iets oprecht willen doen voor weeskinderen. Dit was de vraag van een klant uit Ghana. Als gewezen bankdirecteur behartigt ze nu rijke burgers die iets willen doen voor de samenleving.

In de opstelling werd zij gerepresenteerd (1) en haar wens (2) om iets te doen voor oudere weeskinderen die niet meer geadopteerd worden (4). Daarnaast hebben we een weeshuis (3) opgesteld en de overleden ouders van de wezen (5)

(1) Kijkt hoopvol naar de wens. In de opstelling ervaart de wens (2) verdriet en “niet gedragen worden”. Het weeshuis (3) gaat zitten voelt zich niet gehoord en gefrustreerd terwijl “iedereen weet hoe het hier loopt”. De jongere(n) (4) haat het weeshuis en voelt zich sterk genoeg om zich tegen het geweld naar kinderen van zijn leeftijd in het tehuis te wapenen. Hij/ zij weet dat ze nog een lange tijd moet verduren omdat ze een dak boven hun hoofd nodig hebben en eten. Bescherming in plaats van hulpverlening. De overleden ouders (5) werden niet opgesteld maar werden binnengezogen in het systeem. Een omstander voelde opeens zo’n intens verdriet en alleen de jongeren (4) konden plaatsen wie ze representeerden.

Besloten werd om de opstelling te staken en te praten over wat de representanten zagen en voelden. “De wens” bleek een onderdeel te zijn van een veel groter systeem dat geheeld diende te worden. Gekeken diende te worden naar o.a. het welzijn van de kinderen, het gebrek aan pedagogische kennis, gebrek aan management kennis en aan kennis van familiesystemen. Ook de maatschappelijke en politieke onwil om weeshuizen goed te faciliteren zou omgebogen moeten worden.

De opstelling over een kindertehuis in Ghana laat een grote indruk achter bij de klant en bij ons team. Het laat zien dat de overleden ouders geen plek krijgen in het systeem van de kinderen. Dit terwijl de ouders een dagelijkse “rol hebben” in de gedachten van de kinderen.

Ook de overleden ouders waren aangedaan over hoe het leven nu was voor hun kinderen. Met name de pubers die niet meer geadopteerd werden door hun leeftijd en nog jaren “moesten” hadden het zwaar. Ze haten vaak de instelling die hun bewaakt, voed en dak biedt. In de opstelling spuugden ze naar elkaar.

Er is geen geld om het personeel te trainen tot professionele groepsleiders die kinderen met zorg en aandacht kunnen opvoeden. Ook het opleidingsniveau van het management laat vaak te wensen over. En iedereen weet dat. Het is een publiek geheim en een schande waar men niet mee geconfronteerd wil worden.

De ambtenaren krijgen onvoldoende geld van de politiek om de instituten te steunen en om de kwaliteit te bewaken. Er is meer nodig dan geld voor de wezen. Een heel systeem moet afscheid nemen van het oude en er moet erkend worden wat er was en hoe dat kwam.