Weerstand is trouw zijn aan iets kostbaars

Indeling in frames

Soms lijkt het er te zijn en soms is het weg. Soms zie ik het en vaak niet. Hoe komt het dat de één het wel waarneemt en de ander op dat moment niet. De werelden waarin mensen leven zijn niet altijd tegelijkertijd zichtbaar voor iedereen. Het lijkt alsof mensen in verschillende frames leven die elkaar overlappen. De dader of overlever kan een dader of overlever zijn in het frame “thuis” maar niet in het frame “werk” en willen vaak in het tweede frame ook niet herkend worden als dader of overlever.

Macht van frames

Een Groninger welzijnswerker die jongens misbruikte die aan hem waren toevertrouw door ons – de samenleving – werd niet herkend als dader in zijn frame “vrienden”. Deze mensen zaten in de top van welzijnsland, justitie, politie, overheid en bedrijfsleven. De slachtoffers van de welzijnswerker vonden het onveilig om hun misbruik te melden bij deze partijen omdat ze deze partijen nu als machtige tegenstanders zagen. “Ze waren immers bevriend met de dader”. Dit zijn maar twee frames van de vele frames waar we naar kijken.

Het goede gevoel van geld doneren

De dader moest de stad ontvluchten omdat sommige van deze jongeren en hun eigen netwerken “hem dit vertrek sterk hadden aangeraden”. Hij vertrok naar Zuid Amerika en meldde zich aan bij de WHO; the World Health Organization. Daar schreef hij naar zijn invloedrijke vrienden dat hij in de achterbuurten van door bendes geregeerde wijken in Brazilië werkte met straatkinderen en de “kogels uit de kinderen haalde”. Voor dit werk en voor de toekomst van deze kinderen had hij geld nodig. Veel geld. Veel “bevriende” organisaties vonden het prachtig om zo’n “redder van kinderen” te kennen en besloten te ondersteunen met acties en geld. Veel geld. Want het voelt fijn om iets goeds te doen. Ze verzaakten de verhalen, “de roddels”, te verifiëren die ze ook gehoord of gelezen hadden. Ook over de incomplete boekhouding en de slechte verantwoording van de gelden en de bestedingen. Voor velen geen reden om te blijven storten. De man is nu overleden.

Gebaar naar slachtoffers en overlevers

Wat zou het mooi zijn als al die gulle mensen en betalende partijen hiervan zouden leren, de mensen van: de voetbalclub, de welzijnsinstellingen, de advocatenkantoren, de gemeente en alle bedrijven en instellingen die geld hebben gedoneerd. Stel dat ze nu in de krant een paginagrote advertentie zouden plaatsen met de tekst “We zijn een beetje dom geweest” en dit massaal zouden ondertekenen. Het zou een mooi gebaar zijn naar de slachtoffers en overlevers hier en in Zuid Amerika. Misschien zouden ze met hun families dan wat meer vertrouwen krijgen in de mensen uit hun eigen gemeenschap.

Durf het te erkennen

Soms zien we het niet en soms kijken we de andere kant op. Wat heeft ons systeem zo onveilig gemaakt dat deze dader- en slachtofferpatronen zich steeds herhalen en dat de omgeving de frame – waar het misbruik in plaats vindt – niet ziet. Wordt het geen tijd om deze patronen te stoppen? Er naar te durven kijken is stap één, erkennen dat we het zien en dat het bestaat. Daarna achter de erkenning kijken wat voor oplossingen er zichtbaar gaan worden voor de hele gemeenschap. Er is geen veiligheid als we niet naar onveiligheid durven te kijken. Wie staat deze verandering in de weg. Ik denk de wij die een zij nodig heeft om zaken en mensen buiten te sluiten in plaats van binnen te sluiten. Wij, met z’n allen, kunnen dit oplossen.